Zonder leven geen dood
Ben jij bang om te overlijden? Geloof jij in leven na de dood? Hoe ver zou jij gaan om 5 jaar langer door te leven? Zou jij je leven anders leven als je wist wanneer je dood zou gaan?
Allemaal vragen die best interessant zijn om van iemand te weten. De dood is alleen zo’n zwaar en beladen onderwerp geworden dat het echt een no go is om dit zomaar aan iemand te vragen. Vroeger dacht ik er wel eens over na als ik in bed lag, maar kreeg er dan vaak ook een heel raar verdrietig gevoel over. Want als je eenmaal overlijd dan kan het toch niet dat er vanaf dan nooit nooit nooit nooit meer iets is? Dat klopte in mijn gevoel helemaal niet en dat zou ook zonde zijn van alles dat je hebt geleerd en alle ervaringen die je hebt opgedaan. Maar verder dan dat dacht ik er niet over want ik moest al huilen bij het idee dat de mensen van wie ik houdt ooit ook zouden kunnen overlijden.
Wat me wel fascineerd is dat heel veel mensen continue in stress, angst of zorgen leven om allerlei redenen. Omdat ze financieel in de put zitten, bang zijn hun leven of hun plek in de maatschappij te verliezen, omdat ze zich uit een verlangen naar erkent worden, een burnout in hebben gewerkt etc. Dan vraag ik me af hoe zij tegenover de dood staan. Sommige zullen zeggen dat hun problemen dan eindelijk zijn opgelost en ze rust hebben. Maar een gezond mens zal altijd kiezen voor het leven als ze hun plezier achterna gaan. Zouden ze door te weten dat er op een gegeven moment toch echt een einde aan vast zit dingen anders gaan doen? Inzien dat angst, stress en zorgen alleen maar meer zullen worden als dit jouw focus en aandacht krijgt? Zouden ze inzicht krijgen over waar ze levensenergie van krijgen en wat juist levensenergie ontneemt?
Samen met mijn vader zagen we laatst een reisprogramma op tv. In een land waar de zelfmoordcijfers elk jaar weer stegen had de overheid daar iets op bedacht. Iedere werknemer moet verplicht een simulatie van hoe het zou zijn om dood te gaan mee maken. Ik vond het behoorlijk creepy maar toch hebben we het afgekeken om te zien wat de reactie is van iemand die dit mee maakt. Het ging namelijk als volgt, de mensen moesten hun eigen grafrede en afscheidsbrief schrijven. Waarna ze dit moesten voorlezen en eigenlijk afscheid van hun zelf moesten nemen. Vervolgens moesten ze een half uur in een gesloten doodskist liggen om hier te voelen hoe dit is.
De aanpak hiervan kan je meerdere dingen over zeggen maar voor mij voelde dit alles behalve goed. De boodschap was eigenlijk: het is vreselijk om dood te gaan, koud, donker, alleen en je laat al je geliefden achter. Dit zorgt juist voor angst. Angst voor de dood en dus ook angst voor het leven. Hoe kan je hierna je dagelijks leven weer oppakken als je weet wat voor vreselijks je te wachten staat?
Mijn gevoel is heel erg als je ja zegt tegen het leven zeg je ook ja tegen de dood en andersom. Natuurlijk is het verdrietig om afscheid te nemen van een dierbare maar je hart zal deze persoon nooit meer verlaten. Ik zou juist willen dat het word gezien als een natuurlijk deel van het leven. Iets wat niet te controleren is en komt wanneer het komt. Angst verdwijnt als je dit kan accepteren en dit maakt plaats voor grote levensvreugde en dankbaarheid voor het feit dat jij hier mag zijn, NU. En volg jouw levensvreugde, dan zal je in de basis een heel plezierig leven leven.